Willa Zygmunta Richtera

Richterowie przybyli do Łodzi z Czeskiej Lipy już w 1825 roku. Zaczynali od chałupnictwa. W 1841 r. Józef Richter kupił trzy działki przy skrzyżowaniu ul. Wólczańskiej z Placową (dziś Skorupki), na których uruchomił ręczną tkalnię wyrobów wełnianych.

Dominik Antoszczyk

Wille Zygmunta Richtera, ulokowane są w fabryczno-rezydencjonalnym, jednym z dwóch tak dużych powstałych w centrum Łodzi, drugi należał do rodziny Geyerów. W kompleksie zachowały się również Willa Reinholda Richtera, położona przy ul. Skorupki 6/8, w której mieści się rektorat Politechniki Łódzkiej. Willa Józefa Richtera, ul. Skorupki 10/12, w której mieszczą się biura administracyjne Politechniki Łódzkiej. W1933 r. willa była rezydencją wojewody łódzkiego. Po wojnie kilkakrotnie zmieniała właścicieli. Mieścił się w niej dom dziecka, Urząd Stanu Cywilnego, Centrum Kształcenia Międzynarodowego PŁ. Willa Zygmunta Richtera, mieszcząca się dziś przy ul. Stefanowskiego 19, w której znajduje się siedziba Komendy Chorągwi Łódzkiej ZHP.
Podejmując wyzwanie zakupu tej nieruchomości możemy znaleźć się w elitarnym gronie właścicieli pałaców i rezydencji rodziny Richterów, zapewniając wraz z Politechniką Łódzką, oraz Chorągwią Łódzką ZHP dobry mecenat nad dziedzictwem przemysłowej Łodzi.
Willa – Pałacyk, położona przy ul. Wólczańskiej 199 to drugi z budynków należących do Zygmunta Richtera, powstała w 1988 roku, czego dowodem jest data umieszczona na fontannie. Ostatnio stanowiła siedzibę biura Międzynarodowych Targów Łódzkich, które gruntownie ją odrestaurowały po poprzednim użytkowniku, jakim było miejskie przedszkole.
„Otoczona niewielkim ogrodem willa posiada zwartą bryłę urozmaiconą ryzalitami. Elewację wschodnią w kondygnacji pierwszego piętra wzbogaca balkon wsparty na ozdobnych kroksztynach. W pomysłowy sposób urozmaicono elewację zachodnią wprowadzając bardzo niewielki narożny ryzalit umieszczony w centrum fasady. Na skomponowaną w dachu neorenesansu dekorację willi składają się ozdoby sztukatorskie w postaci girland oraz rozbudowane oprawy okien. Otwory okienne oflankowane zostały dźwigającymi fragmenty belkowania pilastrami o korynckich kapitelach. Ponad oknami pierwszego piętra umieszczono ponadto naczółki w postaci wycinka koła. Ściany parteru pokryto boniowaniem pasowym. Ściany posiadającego wydatniejsze oprawy okien pierwszego piętra, pozostawiono gładkie, co miało zapobiegać wrażeniu przeładowania elewacji ozdobami.
Willi towarzyszył budynek oficyny, usytuowany naprzeciw elewacji północnej, prostopadle do ulicy Wólczańskiej. Założony był na planie wydłużonego prostokąta i wbrew tendencjom epoki, posiadał starannie opracowane elewacje. Został rozebrany w latach 90. XX wieku, w trakcie przystosowywania willi do potrzeb nowego użytkownika.”
Ta informacja jest dla nas o tyle istotna, że wskazuje na możliwości dalszej zabudowy nabywanej nieruchomości, nieburzącej jej charakteru, a pozwalającej na realizację zadań, będących jutrzejszymi wyzwaniami.
Od jezdni willę oddziela szpaler starych lip, a od strony południowej drzewa liściaste. Budynek o wymiarach 13,09 x 18,16 m jest zabytkowym obiektem dwukondygnacyjnym częściowo podpiwniczonym ze strychem nieużytkowym. Budynek wykonano w tradycyjnej dla okresu początków ubiegłego stulecia konstrukcji murowanej ze stropem między piętrowym i dachem drewnianym.
Powierzchnia zabudowy – 237,70 m2
Powierzchnia użytkowa – 431,26 m2
Kubatura – 2.139,39 m3
„Wnętrza willi o funkcjonalnym układzie, otrzymały bogatą oprawę skomponowaną w formach charakterystycznych dla epoki historyzmu. Szczególnie wyróżniają się boazerie zdobiące pokoje parteru. W oknie klatki schodowej zachował się efektowny witraż z wyobrażeniami ptaków.” Szkoda, że ptaki to nie sowy, ale te też prezentują się okazale, a witraże klatek schodowych zaczynają być naszą wizytówką i taką małą słabością Izby.
To niesamowite wrażenie móc obcować z codziennością domowego zacisza rodziny Richterów i patrzeć na jej drugie życie. Przepiękna jadalnia z kominkiem, staje się reprezentacyjną salą wykładową, której uroku dodaje całkowicie zamaskowane przejście na zaplecze dawnej kuchni. Pomieszczenia przygotowane do dziennego pobytu Richterów stają się miejscem codziennej pracy samorządu adwokatów.
Górna kondygnacja to morze światła w pięknych wnętrzach usytuowanych w dostojnej amfiladzie która łączy sekretariaty z pokojami: Dziekana, Sądu Dyscyplinarnego czy salą posiedzeń Rady i daje widok na zabytkowy ogród.
Okna dwuskrzydłowe skrzynkowe z zachowanymi oryginalnymi okuciami i ślemieniem, w oknach frontowych parteru żaluzje. Drzwi zewnętrzne dwuskrzydłowe ramiakowo płycinowe ze ślemieniem. Płyciny górne przeszklone z kratą ozdobioną kutym ornamentem w formie liści, listwa przymykowa w formie pilastra, część nad ślemieniem przeszklona.
W ogrodzie znajdują się cztery bzy, które liczą sobie już przeszło po 100 lat i urosły do rozmiarów drzew.
Wkomponowane w ogród alejki, oświetlenie wraz z nowymi nasadzeniami okazałych różaneczników na froncie, tworzą oazę zieleni w centrum miasta.
Usytuowanie rezydencji przy kompleksie Politechniki Łódzkiej i Targów Łódzkich, procentuje dużą ilością miejsc parkingowych położonych w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości.
Jako rezydencja mieszkalna z okazałą funkcją reprezentacyjną, może dziś stać się odpowiedzią na Nasze potrzeby lokalowe, dodatkowo zaspokajając, bliskie adwokackiemu modelowi wykonywania zawodu prawnika, dbałość o detale.
W tekście zostały wykorzystane informacje zawarte w artykule: „Redakcja, hurtownie i gęsi puch”; Joanna Podolska, Gazeta Wyborcza – Łódzkie Fabryki: Richterowie, 18 lipca 2008r. oraz napisanej w 2003 roku, w Katedrze Historii Sztuki/ Wydział Filozoficzno – Historyczny UŁ, pod kierunkiem prof. dr hab. Krzysztofa Stefańskiego pracy magisterskiej; „Wille burżuazji w architekturze Łodzi przełomu XIX i XX wieku.”